Begin januari 2024 kwam de vraag of er ruimte was om een jonge vrouw van 20 jaar te begeleiden. Haar naam is Mirthe.
Er werd verteld dat ze stemmen hoorde, kampte met sombere en suïcidale gedachten en zich vaak depressief voelde. Ze had al op veel plekken gewoond en de GGZ had besloten dat ze weer thuis mocht wonen, op voorwaarde dat er specialistische hulp aan huis kwam.

Vanaf het eerste moment raakte Mirthe’s verhaal ons diep. Niet alleen om wat ze doormaakte, maar ook om haar moed om telkens weer een stap te zetten, ondanks alles wat ze had meegemaakt. De dag na onze eerste kennismaking via Facetime stonden we bij haar thuis. De begeleiding startte intensief, 48 uur per week, met een indicatie van een half jaar. Inmiddels zijn we twee jaar verder. In september 2024 sloot naast Jurma, ook Andrea ook aan bij de begeleiding.

In die tijd is er veel gebeurd. Mirthe heeft momenten van diepe wanhoop gekend, maar ook van groei en kracht. We zagen haar leren, vallen, opstaan en telkens weer de weg terugvinden naar zichzelf.

Mirthe leeft met PTSS, wat haar dagelijks leven vaak zwaar maakt. Toch kwam er een belangrijk lichtpunt toen ze via Stichting Hulphond en een artikel met John van den Heuvel in contact kwam met haar hulphond Barry. Sindsdien is Barry een onmisbaar onderdeel van haar leven. Hij biedt haar veiligheid, rust en troost op momenten dat de spanning te groot wordt. Zijn aanwezigheid geeft haar houvast en helpt haar om beter met angst en overprikkeling om te gaan. Barry betekent ongelooflijk veel voor Mirthe. Hij is niet alleen haar hulphond, maar ook haar maatje.

Haar ouders hebben van dichtbij alles meegemaakt. Hun liefde, zorg en doorzettingsvermogen zijn indrukwekkend. Samen met hen hebben we de afgelopen twee jaar de machteloosheid gevoeld: het onbegrip, de frustratie, de momenten waarop de zorg niet deed wat ze had moeten doen. Soms was het alsof we tegen muren opliepen. Er waren dagen dat we niet konden bevatten waarom bepaalde keuzes werden gemaakt, terwijl de nood zo hoog was.

Toch bleef Mirthe, ondanks alles, openstaan voor hulp. Niet omdat ze zich beter voelde, maar omdat ze ergens diep vanbinnen wist dat ze het niet alleen hoefde te doen. De weg is nog steeds zwaar, met dagen die donker en ingewikkeld zijn. Maar binnen die moeilijkheid maakt ze stappen vooruit. Soms klein, soms aarzelend, maar altijd met betekenis. Ze leert over zichzelf, over wat haar rust geeft, en over hoe ze langzaam maar zeker meer grip krijgt op haar eigen leven. Er is groei, er is beweging, en daar mogen we samen trots op zijn.

Wat deze begeleiding bijzonder maakt, is de menselijke band die is ontstaan. We leerden Mirthe kennen in al haar kwetsbaarheid, maar ook in haar humor, haar scherpte en haar eerlijkheid. Er zijn momenten waarop we elkaar zonder woorden begrijpen. Soms stelt ze ineens een vraag die alles zegt, zoals toen ze vroeg: “Kun je dit liedje wel horen, of word je dan emotioneel?”
Dat soort momenten raken ons, omdat ze laten zien hoe bijzonder echt contact kan zijn.

De weg met Mirthe heeft ons veel geleerd: over veerkracht, over de kracht van een thuis en over wat nabijheid kan doen als iemand wankelt.

​

We hebben niet alle antwoorden, maar we weten één ding zeker: dat menselijkheid, aandacht en gelijkwaardigheid het verschil maken.

Mirthe’s verhaal is geen eenvoudig verhaal, maar wel een verhaal van moed en doorzettingsvermogen. Van blijven proberen, ook als het moeilijk is.

We zijn trots op Mirthe.

* Met toestemming van Mirthe.